წვიმს…
დილა პირს იბანს ოქროსფერ სხივებში.
წვიმს…
რუხი სამოსი მოუსხამს დღე-ცისფერს…
წვიმს…
ჩემი ფანჯრის ქვეშ ჩიტი მობუზული,
შენს თავს მახსნებს და
სევდიან შენს ფიქრებს…
…მე — წვიმის წვეთებად
გეღვრები სახეზე,
გისველებ ცივ ტუჩებს,
რომელიც არ მწყალობს…
მინდა, მე ვიყო შენი ღიმილი
და ვარდისფერი შენი სამყარო…
ნაცრისფერ ნისლის დროს ღრუბელში ვიცხოვრებ,
გინატრებ თოვლად, გინატრებ ზამთრად…
რომ შემავსო და მერე გავწვიმდე…
მოვიდე მიწაზე წვეთებად, მალვად…
და თუ კი როდემსე შენც მოგენტრები
დადექი სადმე ცის ქვეშ, მშვიდად…
დამიძახე და თვალები დახუჭე
უმალ იქ გავჩნდები
ისევე წვიმად…
Leave a comment