3 წელია უკვე..
3 წლის წინ ამ დღეს ჯერ კიდევ ჩემთან, ჯერ კიდევ ცოცხალი და ჯერ კიდევ ფერადი იყავი…….
დღეს მეტკინე. მეტკინე თავიდან ბოლომდე… ჩემივე ტკივილით გავიზარდე და ცრემლიც ვერ დავღვარე. დღეს შეგეჩეხე.. დღეს პირველად ყურებში შენი ხმა გავიგონე… მოულოდნელი და თბილი, გამორჩეული სიმკაცრით სავსე და მოსიყვარულე ხმა გავიგონე და მერე უცებ გამიჩუმდი… ამეტირა და თვალთან მომდგარი ცრემლი თვალშივე ჩავიბრუნე….
დამაკლდი….. დრო გადის და ნელა ნელა ვეგუები უშენობასთქო ვამბობ, თუმცა ძნელია ამდენი რამის მერე ვთქვა რომ დამავიწყდი.. ან კი როგორ, გათენებიდან დაღამებამდე მხოლოდ შენი ნივთებია ირგვლივ და როგორ დამავიწყდები რომც მინდოდეს?
მეც არ ვიცი რას ვწერ. მომინდა უბრალოდ მეთქვა სათქმელი.. რატო რვეულში არ ავკრიბე? გადავეჩვიე გწერო. გადავეჩვიო შენზე დაღვრილი ემოცია ფურცელზე გადავიტანო. მე მხოლოდ შენ გესაუბრო მინდა. ადრე ნათქვამს ვიხსენებ, რამდენჯერაც დაწერ რომ გენატრები და გიყვარვარ, გვერდით მდგომი ჩემი სული იმდენჯერ გიპასუხებს, მე, მე უფროო… ხოდა ამიტომ ვწერ… აჰა, წაიკითხე და მიდი, მიპასუხე რომ შენ, შენ უფრო გენატრები.. არადა არაა ასე….. მე ვერ გხედავ, ვერ გეხები, ვერ გისმენ….
მენატრები.. შენი უძირო და ნაზი, თბილი და მაინც მკაცრი, მოსიყვარულე და ალერსიანი მწვანე თვალები მომენატრა…. მოვიდოდი და ჩაგეკრობოდი გულში.. რამდენია სათქმელი……. ვიტირებდი ახლა. არ გავაბრუნებდი უკან ცრემლს და მივიღებდით ერთად, როგორც მე და შენ გვჩვევია… აბა მიდი, გაჩნდი ჩემთან, მე ხომ ახლა ძალიან, ძალიან მჭირდბი….. 😦
მენატრები სოს…
ეს სურათი 2007 წელს გადავიღეთ. მაშინდელი sms მინდა აქვე დავწერო… წინასწარ ვიტყვი იმას, რომ მაშინ რაღაც მიზეზის გამო, სოსოსთან დიდი ხნით დარჩენა არ შემეძლო ამ დღეს. მაგრამ ყველაფერი გადავდე და მის გვერდით ბოლომდე ვიყავი მაინც. სახლში მიცილებისას გადამეხვია და მითხრა, მოგწერ იმას, რასაც ვერ გეტყვიო და მივიღე ეს sms:
აქ სამადლობელს იხდის ჩემი ბასკუნია. თან ყველას გვეუბნება, თქვენც გილოცავთ ჩემს დაბაბდების დღეს და დაესწარით მრავალსო…
დალია და ბოლო–ბოლო დამთანხმდა ცეკვაზე 🙂 არადა თავიდანვე გამაფრთხილა არც კი გაიფიქრო რომ ვიცეკვოო 🙂 ბოლოს ისე იყო, მუსიკას თითონ უკვეთავდა, “ცეკვის მუღამზე” მოვედიო…
ძალიან მიყვარს ეს სურათი…
Tamta's Blog 